Het piepkleine gehuchtje waar wij bij horen, staat een beetje op stelten. Er gingen al wat geruchten, maar nu is het officieel. Er komt een ‘fête’. Het kersverse feestcomité, onze beide buurvrouwen, vonden het wel weer eens tijd voor een partijtje. De ouwe getrouwen kunnen samen een drankje doen en alle nieuwe bewoners kunnen zich zo eens goed voorstellen aan de rest.
Het hebben van een Frans huis brengt een paar leuke bijkomstigheden met zich mee. Zo heb je iets meer zonovergoten dagen in een jaar en kun je zowat overal heel smakelijk eten voor zeer schappelijke prijzen. Maar de lekkerste bijkomstigheid is volgens ons het Franse borrelmoment: l’apéro.
We hebben het gehaald. De eerste zomervakantie in onze boerderij Maison Mayet. De laatste loodjes zijn nog niet helemaal afgerond, maar een kniesoor die daar nu op let. Na vier lange jaren zitten we eindelijk met het hele gezin in ons Franse huis. We zijn best wel trots op het resultaat. Maar daarover later meer.
Ze wegen zwaar. We kenden het spreekwoord, maar de werkelijke loodjes voelen we nu echt overal. Zowel fysiek als mentaal. Na vier lange jaren gaat ons Franse avontuur de eindfase in. De wereld en onze kinderen zijn tijdens die jaren een heel stuk veranderd.
Er is een kleine revolutie aan de gang. Het Franse platteland is weer ‘en vogue’. Na jaren van leegloop, vindt men de weg weer terug naar het wijde groen. Niet alleen buitenlandse rustzoekers en pensionado’s, maar vooral jonge Fransen gaan en masse weer op zoek naar hun rurale wortels.
De mooiste boom in onze Franse tuin is een Châtaignier, een tamme kastanje. Hij bepaalt de tuin én ons uitzicht vanuit de keuken. En hiermee ook onze blik op de seizoenen.
We hebben een leuke tuin in Frankrijk. Niet te groot, mooi op het zuiden en met verschillende zones. Een terrasgedeelte bij het huis, een stukje gazon ernaast, een wildgebied geschikt om hutten te bouwen of voor andere kinderactiviteiten en een plekje voor wat fruitbomen
Opeens stonden er nog vier muren en een voordeur. Een dik jaar nadat we ons Franse huis kochten, was er van dat droomhuis niet zo veel meer over. Enkele kleine onvoorziene verrassingen én grote uitgaven zoals een nieuwe dakconstructie gaven ons een hele hoop hoofdbrekens en een half huis.
Februari is altijd de koudste maand. Echt bitterkoud. Dat wisten de buren ons al enkele jaren te vertellen. Meteen zeiden ze erbij dat winters zoals ‘vroeger’ niet meer bestaan. En op zich vonden ze dat wel prettig.
Kerst is traditie. Ook in ons gezin. De laatste jaren gaan de kerstdagen volgens een vast scenario, op de kleine viruspauze van afgelopen jaar na. Kerstavond vieren we steevast bij onze familie in België.
Het Franse najaar betekent een hoop dingen. De kachel die weer aangaat. De eerste sneeuw op de verre bergtoppen. Wandelingen maken tussen fantastische herfstkleuren. Maar het betekent ook teruggaan naar de oertaak van de mens. Het verzamelen van voedsel.
Het gevolg laat zich raden. We hadden nu een bescheiden maar overvolle schuur met spullen waarvan we dachten dat ze wel zouden passen bij onze Franse boerderij. Bistrostoelen uit de koophal, Louis XXVI-spiegels van de rommelmarkt, een eiken tafel via internet, industriële lampen uit een Amsterdamse winkel, een verloren buffetkast gerenoveerd en gered uit diezelfde overvolle schuur. Alle spullen waren een afspiegeling van wat we tijdens die verbouwingsjaren mooi of passend vonden. Dat vinden we bij de meeste items nog steeds zo. Alleen bleek het allemaal wel heel erg veel. Kill your darlings maal vier is het gevolg.
Wat hebben we het afgelopen jaar vaak gedroomd om eindelijk eens een keer te slapen in ons nieuwe Franse vakantiehuis. Het voelde als een verre droom die wat werd verzacht door een hoop foto’s en moodboards, met de mentale belofte van ‘hoe mooi het zou kunnen worden’. Het lijkt er nu op dat het dit najaar eindelijk echt gaat gebeuren, in plaats van virtueel suffen via een computerscherm. Dit stukje van de verbouwing was, hoe verrassend, wederom een lastig obstakel, want ook die slaapkamers zijn er niet zonder slag of stoot gekomen.
Onze Franse verbouwing is uniseks. Wat dat betekent? We hebben geen duidelijke arbeidsverdeling. Na 20 jaar klus-geschiedenis samen zijn er geen specifieke vrouwen- of mannenklussen. In de praktijk wil dat zeggen dat Cynthia gewoon ’s ochtends muren sloopt en na de lunch verfijnde oude lijstjes ophangt. En Tom legt stoere eiken vloeren en zoekt daarna gewoon romantische deurknoppen uit. Eigenlijk is er geen enkele karwei die ons na al die jaren nog afschrikt. Al zijn er natuurlijk wel werken waar we absoluut geen talent voor hebben, of gewoon geen zin in hebben. Of allebei.
We zijn best wel trots op onze nieuwe plattelands-badkamer. Niet al te groot, maar we hebben er stiekem een heleboel ‘wereldse’ luxe ingepropt. Vanuit elke windrichting is er wel iets aangewaaid om de 8m² te vullen. Een dubbele wasbak op een antiek Oost-Europees tafeltje, witte handgemaakte Marokkaanse tegels aan de muur, degelijke Duitse kranen en een ruime inloopdouche ‘à l’Italienne’.
