Onze Franse verbouwing is uniseks. Wat dat betekent? We hebben geen duidelijke arbeidsverdeling. Na 20 jaar klus-geschiedenis samen zijn er geen specifieke vrouwen- of mannenklussen. In de praktijk wil dat zeggen dat Cynthia gewoon ’s ochtends muren sloopt en na de lunch verfijnde oude lijstjes ophangt. En Tom legt stoere eiken vloeren en zoekt daarna gewoon romantische deurknoppen uit. Eigenlijk is er geen enkele karwei die ons na al die jaren nog afschrikt. Al zijn er natuurlijk wel werken waar we absoluut geen talent voor hebben, of gewoon geen zin in hebben. Of allebei.
Schilderen is er zo eentje. Waar Cynthia dagenlang kan focussen op het egaal schilderen van de muren en perfect aflakken van ramen (zonder zakkers!), wil Tom dan het liefst ergens ver weg iets vaags doen. Als het maar niets met verf te maken heeft. En laten we nu een mooi oud gebouw hebben uitgekozen waar verf het beste tot zijn recht komt. Zowel de dikke onregelmatige muren als de nieuwe gipswanden komen weer tot leven met een dikke laag natuurlijke kalkverf. Goed voor de vochthuishouding van die oude puinmuren en de nieuwe, iets te nette gipsmuren krijgen meteen een doorleefde tint en matchen zo met de rest van het huis. Het bijhorende schilderschema met het overzicht van de voorraad verfpotten en de specifieke kleurencombinaties voor alle ruimtes is op zijn zachtst gezegd indrukwekkend, en redelijk angstaanjagend voor deze man met verfvrees.
Naast die kilometers aan wanden en plafonds, hebben we ook nog een speciaal ‘paint’ project. Een prachtig onregelmatig balkenplafond bestaande uit gitzwarte teerverf en een dikke laag roet met daaronder hopelijk een beetje eikenhout. Daar kan geen 21e-eeuwse natuurverf tegenop. Dus dat werd of helemaal zandstralen, of emmers met de beste kwaliteit ‘verf op oliebasis’ erop gooien. Het werd de 2de optie… Tegen een gemiddelde van meer dan een liter per vierkante meter ging de eerste laag erop. Je voelde enkele generaties boerenfamilies opgelucht en opgetogen ademhalen door het frisse resultaat. Wij ook.
Om al dit verfgeweld te compenseren, gaan we welgeteld één muur behangen. Beetje karig, hoor ik je denken, maar die wand is 7 meter breed en 4 meter hoog en gaat tot aan de schuine nok van de oude boerderij. Het behang bestaat uit een 17de-eeuwse prent van een bos met verborgen dieren, speciaal uitvergroot en geprint voor onze muur. Behangen is niet echt een dagelijkse bezigheid van ons, dus hoe het gaat aflopen met al die dieren en mooie bomen weten we nog niet, maar we focussen ons maar op het beoogde resultaat. Die filosofie houdt ons nu al enkele jaren op de been tijdens de verbouwing. Misschien is stug doorgaan en je vooral focussen op het eindresultaat wel een levenshouding geworden.
maandag, 30 augustus 2021
