Actrice Cynthia Abma en haar Belgische man Tom Raeymaekers kochten twee jaar geleden een oude, vervallen Franse boerderij. De enorme verbouwing is nog steeds aan de gang en levert heel wat smaakvolle anekdotes op.
Bij Kerst horen wensen. Een goede gezondheid voorop, zeker in deze tijden. Een stevige portie geluk en een beetje geld helpen ook altijd. Maar als je een oude boerderij in Frankrijk hebt in een bergachtig gebied, dan is er toch nog één wens die elk jaar langskomt. Een witte Kerst. Zo’n kerst die stillaan alleen nog bekend is van een Polygoon-journaal uit 1974. We weten dat de kansen op zo’n sneeuwkerst alsmaar kleiner worden, maar toch gingen we vol verwachting op weg voor een lange en hopelijk winterse kerstvakantie. De buurman had ’s ochtends de kachel al aangemaakt, dus het huis zou lekker warm zijn wanneer we ’s avonds zouden aankomen. Viel dat even tegen. Het was er koud, met een hoofdletter ‘K’ van klapperende tanden. Alleen in de keuken was het echt behaaglijk warm. Alle andere kamers waren zo koud dat het telkens een kleine kwelling was om die keuken te verlaten. Elke ochtend ontbond zich een strijd om wie de stoelen bij de kachel zou bemachtigen. Om er niet meer weg te gaan. Opgestaan is… . We bleven iedere dag ook telkens iets langer onder het warme dons liggen. Heel gezellig, maar ook een kwestie van zelfbescherming. Wel met uitzicht op de mooie ijsroosjes op de oude, dunne ramen.
Na enkele dagen werd het gelukkig wat aangenamer in huis. Door de dikke stenen muren duurt het altijd een paar dagen voor het vocht en de kou eruit is gestookt. En ons huis staat daarnaast op 700 meter hoogte en dat scheelt meteen een paar graden. Toch net iets anders dan die –5 meter onder zeeniveau in Amsterdam. De buren zijn niet echt onder de indruk van zulke kou. Ze weten uit ervaring wat een echte winter betekent. En die bestaat niet meer volgens hen. Een maand ingesneeuwd zijn was een jaarlijkse zekerheid in plaats van die paar vlokken die nu vallen. De boer die dagelijks met de tractor de sneeuw wegploegt, de post die weken wegbleef… Nee, voor hen hoeft dat niet meer zo. We durven dan amper te zeggen dat wij juist zo verlangen naar zulke wintertaferelen.
Toch leek het erop dat we ook deze vakantie het witte goud niet zouden zien. Tot de volgende ochtend. Als je het niet meer verwacht, komt het vanzelf. De voorlaatste dag van de vakantie lag er ’s ochtends een dik pak sneeuw. Snel ontbijten, iedereen warm ingepakt en sleeën tot we erbij neervallen. Daarna doorweekt en met blauwe lippen, maar prettig oververhit, bij de kachel. Warme chocomelk voor de jongens en een wijntje voor de volwassenen. Kerstmissie geslaagd!
17-11-2020
